Strike...but no return
Rivieren vormden in de loop van de geschiedenis natuurlijke barrières voor oprukkende legers in oorlogstijd. Hollanders wisten daar handig op in te spelen door de vijand te bestrijden met water. Voor de plaatselijke bevolking waren de inundaties van de (oude) Hollandse waterlinie rampzalig. Hoewel er geringe schadevergoedingen bestonden, was het land vaak jaren onbruikbaar. Maar niet alleen in de verre historie, ook tijdens de 2e wereldoorlog was de rivier een obstakel of geschenk, afhankelijk tot welke partij men behoorde.
Zo werden vanuit Willige Langerak door het verzet onderduikers en gestrande geallieerde vliegers over de Lek gezet, om in de dekking van rietvelden en het eiland De Bol in de Alblasserwaard te geraken, waar het via de Biesbosch richting het bevrijde zuiden ging.
Een dramatisch verhaal vertelt het oorlogsmonument op de dijk bij Jaarsveld, waar ooit de theekoepel van het Huis te Jaarsveld stond. Het toont de motor van een Halifax-bommenwerper van het Canadese 408e Squadron. Op 22 juni 1943 werd het toestel neergeschoten en stortte brandend in de Lek. Vijf van de zeven bemanningsleden kwamen om het leven. Zij werden nooit gevonden en worden hier geëerd.
Een vergelijkbaar verhaal speelt zich twee maanden later af in Benschop. Achter de boerderij Benedeneind Noordzijde nr. 446 stortte de Australische Lancaster AR-G van het 460e Strike and Return Squadron neer in het weiland. Door het toestel zo lang mogelijk in de lucht te houden konden de twee boordschutters zich per parachute redden. Hun vijf kameraden kwamen om bij de noodlanding. Een plaquette op de boerderij houdt de nagedachtenis aan hen levend.
Bron: routeboekje Tureluren en Flierefluiten in het Groene Hart, auteur Pim Steenbergen, tekeningen Hans Ringers. Uitgever: stichting Struinen en Vorsen.
©2015 Niets van deze tekst mag geheel of gedeeltelijk vermenigvuldigd of gepubliceerd worden zonder toestemming van de uitgever en auteur.
